Anatomia ran postrzałowych cz. 2

Zatem rany po postrzałach dalekich mają anatomiczne cechy ran kłutych, rany po postrzałach bliskich znamiona ran szarpanych i tłuczonych.

Bez względu jednak na te ogólne cechy anatomiczne każda rana postrzałowa może być prostą albo powikłaną. Prostą jest każda ta rana, w której pocisk przeszedł przez powierzchowne części miękkie, nie obrażając większych nerwów, naczyń krwionośnych, kości i stawów, nie otwierając żadnej większej jamy ciała. Każda inna jest powikłaną.

Rany proste stanowią obrażenia lekkie, rany powikłane zaś zwykle obrażenia ciężkie. Rany pierwsze nie są nigdy bezpośrednią przyczyna śmierci, stanowić jednak mogą bramę dla śmiertelnego zakażenia; rany drugie zaś często bywają albo sanie przez się śmiertelne, albo w niedługim czasie powodują zejście śmiertelne skutkiem uniknąć się niedających następstw, albo też raniony okupuje życie kalectwem.

Zestawienia statystyczne z kilku ostatnich wojen wykazują, że od czasu wprowadzenia drobnokalbirowej broni ręcznej odsetka ranionych w bitwach i stosunek zabitych do ranionych nie uległ istotnej zmianie. Jak dawniej tak i dziś, licząc przeciętnie, wypada na 4 ranionych jeden zabity, a odsetka ranionych żołnierzy po skończonej wojnie (a zatem po kilku bitwach) waha się około 30%. Ilość rannych w jednej bitwie wynosi dziś około 15%.