Wpływ mieszkania na rozwój chorób cz. 22

Ubogie lokale stanowiły 46,7 % ogółu warszawskich lokali, a ludność ich – 41 % ogółu ludności Warszawy. Jest to odsetka mniejsza od notowanej w roku 1882, a to dzięki znacznie zmniejszonej w roku 1891 liczbie lokali na facjatach. W mieszkaniach o jednej tylko izbie, bez kuchni i przedpokoju, zajmowanych przez najuboższą część ludności, mieściło się w roku 1891 162 959 osób, t. j. 30,8 7o ogółu ludności. Lokale te w ogólnej sumie 38 872, czyli 43,4 7o ogólnej liczby, były rozdzielone nierównomiernie pomiędzy poszczególne okręgi miasta. Największe nagromadzenie drobnych lokali było w okręgach: Okopowym, Karmelickim, Towarowym. Do okręgów, zamieszkanych przeważnie przez najuboższe warstwy ludności (więcej niż 70 7o lokali z jedną izbą), należały okręgi: Okopowy, Czerniakowski, Powązkowski, Wolski, Łazienkowski i Szmulowski. Z ogólnej liczby ludności (169 959), mieszkającej w lokalach jednopokojowych, 35,17o stanowiły dzieci do lat 15. Skupienie zaś ludności w jednym pokoju wynosiło we wszystkich okręgach: minimum 3,0 osoby, maximum 4,7 osoby. W suterenach skupienie było niemal największe – 4,59, na facjatach – 4,47, na parterze – 4,13, na pierwszym piętrze – 4,20, na drugiem3,90, na trzecim – 3,82, na czwartym – 3,27, na piątym – 2,56, na szóstym – 2,75.