Ogólnie o pocisku cz. 2

Gazy, powstające ze spalenia 1 – 4 gr. prochu strzelniczego, wytwarzają ciśnienie dochodzące do 2300 atmosfer. Pocisk, wyrzucony pod takiem ciśnieniem z lufy zaopatrzonej w gwint, pędzi do celu, okręcając się równocześnie świdrowało około swej długiej osi, z ogromną chyżością i energią. Chyżość początkowa wynosi przeszło 700 metrów na sekundę, co się równa przeszło 350 kilogramom pracy! Pocisk z łatwością przebiega przestrzenie wynoszące 4000 do 5000 metrów. Już jednak po przebyciu 500 metrów energia pocisku znacznie słabnie. Stąd pochodzi, że zmiany anatomiczne w ranach zadanych bliskimi postrzałami przedstawiają się inaczej, aniżeli w ranach pochodzących z postrzałów dalekich.

Mimo ochronnego płaszcza i mimo ruchu świdrowato-postępującego, pociski obecne zanim trafią w cel albo zmieniają swój kształt, albo też zmieniają nachylenie osi i ranią nie szczytem, lecz bokiem. W obu razach powstaje rozleglejsze niż zwykle i atypowe zmiażdżenie i poszarpanie tkanek.

Zniekształcenie pocisku wzgl. wychylenie osi następuje; 1) gdy dwa pociski zderzą się w powietrzu, 2) gdy pocisk w drodze do celu odbije się o odpowiednio twardy przedmiot, 3) gdy pocisk, trafiwszy już w cel, jednym bokiem przeciska się przez twardą kość, drugim przez miękkie tkanki, lub 4) gdy pocisk, o wyjątkowo cienkim płaszczu, trafi o wyjątkowo twardą kość.