O wrażliwości siatkówki cz. 1

Wiadomo, że z całej siatkówki, przedstawiającej powierzchnię mniej więcej 15 cent. kw., jedna tylko jej cząstka środkowa, mianowicie tak zwana plamka żółta, wynosząca nie więcej jak 1 mm. kwadr., obdarzona jest dokładną wrażliwością. Im zaś dalej ku peryferii padać będą promienie światła, tym też wrażliwość na nie słabszą się okaże. Dokładne jednakże stosunki tego zmniejszania się wrażliwości nie były dotychczas ściśle oznaczone i z tego powodu wspomniani wyżej badacze przedsięwzięli szereg doświadczeń, mający na celu usunięcie tej niepewności. Wprawdzie już Auber i Forster (1865), a następnie Burchardt (1871) i Landolt (1874) robili podobne doświadczenia, przesuwając pod okiem litery i inne znaki i mierząc kąt widzenia, zarówno jak i odchylenie promieni światła od osi optycznej, ale próby te dały tylko ogólne rezultaty, dowodzące zmniejszania się wrażliwości ku brzegom siatkówki, a nadto metody przez nich używane ulegać mogły zarzutom. Dobrowolski zaś i Gaine poprawiwszy metodę i robiąc doświadczenia na większej liczbie oczu,, doszli do bardzo ścisłych wniosków.